نود و هفتم نوشت ...

شد یک سال ... البته اگر ثانیه ها را با ترازویِ آن هایی بسنجیم که عزیزی را از دست نداده اند. این قفسِ تنگ، بی تو، سیصد و شصت و پنج بار دور خودش چرخیده و چه کسی می داندکه من، بی تو، چند بار حساب ساعت ها و روزها و ماه ها را از دست داده ام ...؟

حس می کنم خوابم. بارها لرزیده ام و حس کرده ام وسطِ یک کابوس هستم یک خواب ترسناک ... و هر چقدر فریاد می زنم کسی بیدارم نمی کند.

چند باری خوابت را دیده ام ... که برگشته ای و من پیشت گلایه می کنم که چرا مرا تنها گذاشتی و نمی دانی در این مدت که نبودی من چه کشیده ام. غر می زنم و می گویم یادت باشد این بار، اول من باید بروم. تو لبخند می زنی و رویایم شیرین می شود. شیرین از برگشتن تو و دیدن دوباره ات. به این که باز هم دلم به تو قرص می شود. آن قدر شیرین که دوست ندارم هیچ وقت از این خواب بیدار شوم.

رفتی و من تازه معنای بعضی چیزها را فهمیدم. حس کردم استیصال چه معنایی می دهد. فهمیدم که قدر چه نعمتی را نمی دانستم. فهمیدم که این طعمِ تلخِ تنهایی که همیشه گلویم را چنگ می زند را باید تا روزی که نمی دانم کی میخواهد بیاید تحمل کنم. فهمیدم قلبی که دوست ندارد بی تو بتپد چطور مثلِ یک وزنه سنگین رویِ تمامِ لحظه هایم آوار می شود ...

یک سال گذشت ... به حساب ثانیه ها و روزها و ماه هایی که دل ندارند و غم چه می فهمند چیست. پاره ی تن که از دست نداده اند. یک عمر گذشت ... به حساب کسی که دنیا برایش بعد از تو قشنگ نیست ...

کاش این اعداد و واژه ها اینقدر الکن نبودند. کاش می توانستند بگویند که من، واقعا می ترسم که بی تو زیاد زنده بمانم ...

دوستت داشتم ... خیلی زیاد ... آن قدر که حتی خودم هم نمی توانستم درک کنم ... ولی الان حتما تو می دانی که چقدر دوستت دارم.

دلم برایت تنگ است ... فراموشت نکرده ام ... فراموشم نکن ...