سوم نوشت ...

خیلی طول کشید من به این باور برسم که تنهایی یه حس انتزاعی محض نیست یه مفهوم عینیه یه حقیقت جاری که خط کشش مطمئنا تعداد دوست بر واحد فرد نیست بلکه میزان دلبستگیه بزرگترین اشتباه اینه که تنهایی به جای نگاه کیفی از بعد کمی دیده بشه ... 
به عبارت دیگه تنهایی هیچ تضادی - شاید به جز در لغت – با شلوغی نداره

تنهایی این نیست که "کسی مثل تو به دنیا نگاه نکنه" تنهایی اینه که "کسی نباشه که این طرز نگاه تو رو به رسمیت بشناسه" در نتیجه تو در جسم با دیگرانی ولی در روح تنها که این میتونه علت خیلی از رفتارهای غیر معمول افراد باشه

خلاصه این که "لذتی که در یک بار اول شدنه در هزار بار دوم شدن نیست"

پ ن : از حرف های قدیمی وبلاگ خدابیامرزم ...