هشتاد و پنجم نوشت ...
در دنیایِ خیال، چهارشنبه شب است و من خسته رسیده ام قم. می آیم داخلِ خانه سلام می کنم و تو را نمی بینم. از مامان سراغت را می گیرم می گوید در راهند هنوز نرسیده اند. شام می خوری؟ می گویم نه الان خسته ام صبر می کنم بیایند. تا صدای ماشینتان می آید از جا می پرم و می آیم دم در. تو مرا می بینی و لبخند می زنی. می گویم علیکِ سلام. امیرعلی در بغلت خوابیده. می دهی اش دست من. صورتش را بو می کنم و می بوسم و به قلبم مچاله اش می کنم. می گویی آرام بچه ام را له کردی. از پله ها بالا می روم و امیرعلی را می دهم به مامان و بابا و خودم بر می گردم تا به شما برای آوردن وسایلتان کمک کنم. می پرسم خریدید؟ جواب می دهی آره سر راه خریدیم برای همین دیر شد. هر سال کیک تولد مامان را تو می خری. کیک را تو می بری و مابقی وسایل را ما می آوریم. از در که وارد می شویم جیغ می زنیم تولد ... تولد ... تولدت مبارک ... مامان لبخند می زند و می گوید هیسسس بچه را بیدار کردید. امیرعلی چشم هایش را باز کرده و با کنجکاوی اطراف را نگاه می کند. نگاهش که به من می افتد لبخند می زند و دست و پایش را تند تند تکان می دهد که بلندش کنم. دسته جمعی قربان صدقه اش می رویم...
پ ن : نه پول می خواهم نه خانه می خواهم نه ماشین می خواهم. نه حتی زن و بچه ... هیچ چیز نمی خواهم. تمام خواسته من از دنیا همین بود. حیف که همه اش خیال است و حتی نمی توانم آرزویش کنم ... تو رو آرزو نکردم این یعنی نهایتِ درد ... بعضی چیزا هست توو دنیا که نمیشه آرزو کرد ... در تک تک ثانیه هایی که هر کدامشان انگار مرا غریب گیر آورده اند و به اندازه یک عمر زجر آورند دلم برایت پَر می کشد. فقط خدا می داند چقدر دلم می خواهد دوباره بغلت کنم. باورت نمی شود ولی من خیلی از آن چیزی که فکرش را می کردم تنهاترم. کاش بودی که دوباره برای مامان تولد می گرفتیم ...
